ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﮏ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺍﻳﻤﻴﻞ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺍﺯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﺧﺮﻳﺪ، ﺗﻤﺎﺱ ﻣﺘﻨﯽ ﻓﻮﺭﯼ (ﭼﺖ)، ﺩﺍﻧﻠﻮﺩ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻭ ﻭﻳﺪﻳﻮ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻭ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻳﮏ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ. ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ، ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻳﮏ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﮏ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﺗﮑﻨﻴﮑﯽ.
ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻳﮏ ﺷﻴﻮﻩ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ، ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺮﺍﮎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ:
ﻓﺎﻳﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺘﻮﻥ
ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ، ﭘﺮﻳﻨﺘﺮ، ﺍﺳﮑﻨﺮ ﻭ…
ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻫﺎ، ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﯼ ﺻﻮﺗﯽ ﻭ ﮔﻴﻢ
ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺭﺍﻳﺖ ﺳﯽ ﺩﯼ ﻭ ﺩﯼ ﻭﯼ ﺩﯼ
ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ، ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺮﮐﻴﺒﺎﺕ ﻳﮑﺴﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ: ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ، ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭ (ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺭﻭﺗﺮ)، ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭ (ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻋﺎﻣﻞ ﻳﺎ ﺍﭘﻠﻴﮑﻴﺸﻦ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ) ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺯ ﻳﮏ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺩﻳﮕﺮ.
ﺍﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﻨﻴﺪ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺱ، ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ، ﺷﻴﻮﻩ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺗﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ. ﺩﺭ ﺩﺭﺱ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ
ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﮕﯽ، ﺷﺒﮑﻪ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﻳﺎ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﺗﺮﻧﺖ ﻳﺎ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺷﺒﮑﻪ، ﺭﻭﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺗﺮﺍﻓﻴﮏ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺑﺎ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻣﻮﺩﻡ ﺩﻳﺎﻝ ﺁﭖ، ﺩﯼ ﺍﺱ ﺍﻝ ﻳﺎ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺗﺮ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺮﺍﮎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻭﺻﻞ ﮐﻨﻴﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺎﺩﻩ ﻳﮏ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﯼ ﻳﺎ ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺮﺍﺑﮑﺎﺭ، ﻭﺏ ﺳﺎﻳﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺮﺏ ، ﻫﮑﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺨﺶ ﺟﺪﺍﻳﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻻﻳﯽ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺗﺮﻫﺎ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻳﺎ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻭﺭﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺠﻮﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻃﯽ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ، ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﺯ ﻓﺎﻳﺮﻭﺍﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﯼ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺳﻴﻤﺎﻧﺘﮏ (ﻧﻮﺭﺗﻮﻥ)، ﻣﮏ ﺁﻓﯽ ﻭ ﺯﻭﻥ ﺁﻻﺭﻡ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻏﻴﺮ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ، ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﺑﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻧﮑﺘﻪ: ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﻳﺎ ﺍﺗﺮﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﭘﻮﺭﺕ USB ﻭ ﻳﺎ ﭘﻮﺭﺕ FireWire ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﻭ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﺪ. ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺎﻳﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﻝ ﺩﻳﺴﮏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻄﻮﻁ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻴﻢ ﮐﺸﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻠﯽ
ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻴﺴﻴﻢ ﻭ ﺍﺗﺮﻧﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺰﺍﻳﺎ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﺒﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﺲ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺗﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﺪ. ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻓﺎﻳﻞ ﻫﺎﯼ ﺣﺠﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﮐﺎﺑﻞ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺗﺮﻧﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻮﺩ، ﺷﺒﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪﯼ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ، ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺻﺮﻑ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺍﮐﺖ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ، ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻓﺮﺵ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻫﺎ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻥ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭼﺸﻢ ﮔﻴﺮﯼ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺟﺎﺑﺠﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻟﭗ ﺗﺎﭖ ﺗﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻳﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﭗ ﺗﺎﭖ ﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﺪ.
ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﮐﺎﺑﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﺗﺮﻧﺖ، ﮐﺎﺑﻞ ﺩﻭ ﺯﻭﺟﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻮﺷﺶ ﮐﺘﮕﻮﺭﯼ ۵ ﻳﺎ UTP ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺑﻞ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺗﺠﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻭ ﭘﺮﻳﻨﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺑﻞ ﺿﺨﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻴﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻳﮏ ﮐﺎﺭﺕ ﻭﺍﺳﻂ ﺷﺒﮑﻪ (NIC ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ) ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﻭ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻳﺎ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ، ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻳﮏ ﺭﻭﺗﺮ ﺍﺗﺮﻧﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻫﺮ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﺮﺩﻳﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﻧﺼﺐ ﻭ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﮐﻨﻴﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﺪ، ﺧﺮﻳﺪ ﺭﻭﺗﺮ ﻭ ﮐﺎﺑﻞ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻧﺼﺐ ﻭ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺗﺮ ﮐﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺮﺍﺣﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺗﺎﻥ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺨﺖ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺗﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﻫﺎﯼ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ
ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺭﺍﺩﻳﻮﻳﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻋﺪﻡ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻴﺰﻳﮑﯽ ﺳﻴﻢ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺒﮑﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺜﻼ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻟﭗ ﺗﺎﭖ ﺗﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﻳﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺗﺮ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﻳﺎ ﺑﯽ ﺳﻴﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺭﻭﺗﺮ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺗﺎ ﺷﻌﺎﻉ ۳۰ ﻣﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎﺕ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺷﮑﻞ ﻓﻀﺎﯼ ﮐﺎﺭﻳﺘﺎﻥ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺩ ﻣﻔﻴﺪ ﺭﻭﺗﺮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ (ﺭﻟﻪ) ﻳﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﺮﺩ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺶ ﺩﻫﻴﺪ.
ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺁﺩﺍﭘﺘﻮﺭ ﻳﺎ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺒﮑﻪ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﭘﺮﻳﻨﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻴﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺒﮑﻪ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﻴﺪ. ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﻂ ﻫﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ Wireless Ethernet Bridge ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻭﺍﻳﺮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ، ﺑﻴﺎﻓﺰﺍﻳﻴﺪ.
ﺧﺐ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺮﺍﻍ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﯼ ﻧﮑﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﺪ.